Leszek Michalski urodził się 2 lutego 1929 r, w Bydgoszczy.W latach przedwojennych działał już w harcerstwie. Z chwilą wybuchu wojny zgłasza się ochotniczo do obrony przeciw- lotniczej. Po zajęciu Bydgoszczy przez Niemców organizuje grupę wywiadu i informacji Szarych Szeregów, Zostaje aresztowany i wywieziony do Niemiec, skąd udaje Mu się wrócić do Bydgoszczy w 1943 roku. Jego wyjątkowo czynna natura nie pozwala mu jednak-mimo ciężkich przeżyć-siedzieć bezczynnie. Działa jako żołnierz AK w oddziale łączności konspiracyjnej Komendy Garnizonu AK w Bydgoszczy.
 Po zakończeniu wojny pełnym zapałem zabiera się do nauki i działalności górskiej. To nowa jego pasja po trudach konspiracji. W roku 1945 rozpoczyna studia biologiczne na Uniwersytecie
Mikołaja Kopernika w Toruniu. Prawie równocześnie zaczyna z  wielką energią i poświęceniem działa jako turysta górski.
 W Toruniu nie było w tym czasie organizacji górskich, panowały jednak sprzyjające warunki dla tego rodzaju działalności. Powstał ośrodek akademicki, który dostarczył wielu
adeptów turystyki górskiej i alpinizmu. Równocześnie ze Lwowa i Wilna zjechało do Torunia wielu profesorów – dawanych działaczy PTT i KW.  Profesor Tadeusz Czeżowski  przywiózł również archiwum Oddziału Wileńskiego PTT oraz obszerną bibliotekę. Tą wyjątkowo sprzyjającą sytuację wykorzystał Leszek  Michalski do organizacji ruchu górskiego w Toruniu.
 Z ogromnym zaangażowaniem i oddaniem zaczyna organizację PTT i KW w naszym mieście. Są to czasy pionierskie, które chyba Leszkowi najbardziej odpowiadały. Jest już asystentem na Wydziale Biologii. Mieszka w swojej pracowni, śpiąc w śpiworze na biurku. Tylko w niedzielę jeździ do swojego domu w Bydgoszczy. Jego działalność jest przemyślana i długoplanowa. Skupia w swoich rękach wszystkie sprawy dotyczące  Towarzystwa i Klubu.
   Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Toruniu powstał 18 marca 1946r, pod przewodnictwem prof. Jana Walasa, Koło Klubu Wysokogórskiego  w Toruniu  powstało natomiast w roku 1950.  Prezesem został prof. Edward Passendorfer.
Leszek oczywiście był sekretarzem obu organizacji a po odejściu obu profesorów prezesem. Jego Pracownia na UMK była nie tylko domem i sekretariatem , ale również magazynem sprzętu , wytwórnią haków i młotków wreszcie salą zebrań.
 W tym czasie pasją Leszka była również fotografia górska. W roku 1950 na I Ogólnopolskiej Wystawie Fotografii Górskiej  zdobył II nagrodę. Wystawę zorganizował Toruński Oddział PTT, który liczył w tym czasie 100 członków. To dużo jak na niewielkie miasto bez tradycji górskich. Jest to niewątpliwie zasługa Leszka.
Trudniejsza była organizacja Klubu Wysokogórskiego. Grono założycieli musiało mieć odpowiednie kwalifikacje. Werbuje więc Leszek chętnych  i prowadzi ich w góry dla przebycia odpowiedniej liczby dróg (5 dróg co najmniej trudnych) upoważniających do bycia członkiem uczestnikiem.
 Bardzo wielu taterników starszego pokolenia zawdzięcza mu  wprowadzenie do Klubu. Były to jeszcze czasy kiedy zorganizowane szkolenie nie było w większej skali realizowane..
 To wielkie zaangażowanie w działalność organizacyjną często utrudniało mu działalność własną, ale to dzięki Niemu mozolnie budowano kadry taterników Torunia. Bardzo umiejętnie
rozwijał  współpracę z kolegami z Poznania (R.W.Schramm) i  Bydgoszczy  ( J.Szczęsny,   J.Kuczyński ).   Ta      współpraca pozwoliła zachować ciągłość organizacji, szczególnie w trudnym okresie lat pięćdziesiątych.
Leszek Michalski zaczął uprawiać taternictwo w 1948 r. W tym samym roku został również członkiem zwyczajnym PTT. Członkiem uczestnikiem Klubu Wysokogórskiego został w 1949
r., uzyskał  w tym roku również  uprawnienia kierownika wycieczek po Tatrach stopnia A. Wydawała je Komisja Szkolenia  Górskiego KW PTT prowadzona przez Zofię i Witolda H. Paryskich, instruktorem taternictwa był od roku 1951, a członkiem  zwyczajnym od roku 1953.
Wspinał się  m.in. z J.Staszlem, St.Chałubińskim,  Zb.Hegerle, E.Strzebońsskim, R.Drojecką, J.Sawickim i wieloma innymi. Od 1980 r. był członkiem honorowym Klubu Wysokogórskiego
w Toruniu.
 Był dobrym kolegą i wspaniałym przyjacielem , któremu środowisko taterników i turystów górskich zawdzięcza bardzo wiele.
W ostatnich latach z typowym dla siebie zaangażowaniem i poświęceniem , oddał się pracy w Światowym Związku Żołnierzy AK, w którym pełnił funkcję prezesa Zarządu Wojewódzkiego.
Niestety sił już mu nie starczyło. Pokonał  Go nagły zawał serca w dniu 13 marca 1995 r.